23. Los in Beijing

Op stap in Beijing met gids Tim en zonder gids Tim werd een mooie mix. Zonder hem hadden we vast niet gehoord over het enorme Parlementsgebouw dat in 1958 werd gebouwd in tien maanden, ter gelegenheid van het 10-jarig bestaan van de Volksrepubliek. Gebouwd door vrijwilligers (?) die vanuit het hele land kwamen toegestroomd om, enthousiast als ze waren over chairman Mao en de heilstaat die hij had gecreëerd, dankbaar een paar dagen of langer mee hielpen bouwen. Of over de ondankbaarheid (ahum) van de Oeigoeren aan wiens eisen de Chinese overheid toch echt bíjna helemaal tegemoet komt. Nou ja, op onafhankelijkheid na dan. Verdorie, daarin leken ze de Tibetanen wel. Na Tim mochten we alles zelf weer interpreteren en onze eigen conclusies trekken. 

We konden het ook alleen 
Zonder hem hebben we o.a. rondgelopen op het Jade-eiland in het keizerlijke Beihaipark, beklommen we de Kolenheuvel voor een door smog overheerst uitzicht op de Verboden Stad vanuit het Paviljoen van de Eeuwige Lente. Verkenden we de hutong (traditionele volkswijk) nabij ons hotel, vonden we zélf heel geschikte plekken om lekker te eten, raakten we ondanks onze plattegrond toch even een beetje de weg kwijt. Sloegen we het advies in de wind om minstens vijf mensen te vragen als je iets niet weet en dan de richting te volgen die je drie keer aangereikt hebt gekregen, omdat we erop vertrouwden dat  een politieagent het wel zou weten. Nee dus.

We genoten van de kunstenaarswijk Factor 798, griezelden van alle enge etenswaren in de Wangfujing Snack Street en stortten ons in het avontuur van de tuktuk. Gelukkig had Hennie haar leven met 30 jaar verlengd door in het Baikalmeer te zwemmen, want dit tripje op een brommer-met-dakje, laverend over de volle breedte van minstens vier rijstroken, scheurend over fietspaden en trottoirs, en bussen zo ongeveer op onze schoot zien stoppen omdat we uitkeken op het achteropkomende verkeer, haalde daar wel weer een paar jaar van af.

De Muur
Een beetje met en een beetje zonder Tim bezochten we de Chinese Muur. Die dag waren we in het gezelschap van twee andere Nederlanders en die gunden we Tim’s kennis natuurlijk ook. We waren naar een plek gereden die niet supertoeristisch was. In relatieve rust namen we de Muur in ons op. We liepen een stuk en volgden dit bizarre bouwwerk met onze ogen tot we het links en rechts achter de bergen zagen verdwijnen. Het was tegen de 40 graden, de flesjes water die we er kochten waren 40 keer zo duur als in de winkel en tsjirpende krekels begeleidden ons gehijg en gepuf terwijl we omhoog klommen naar de volgende wachttoren. Dit even als toelichting op onderstaande selfie. We hadden er de kracht niet voor om daar wat beters van te maken ;-) Het is trouwens een fabeltje dat je de Muur kunt zien vanuit de ruimte, maar dat doet aan de indrukwekkendheid niets af. Inclusief alle verdedigingswerken is de Chinese Muur bijna 9.000 km lang. Wij zagen maar een heel klein stukje en maakten daarvoor een treinreis van bijna 8.000 km. Nietig is dan toch een woord dat bij je opkomt als je daar loopt en om je heen kijkt.