16. Denkend aan Mongolië ....

5 oktober 2016 - Tsenkher, Mongolië

In een vorig verhaal vertelde ik wat er allemaal is te zien onderweg en daarbij ging het nog niet eens over het landschap. Terwijl dat dé reden was om niet de trein naar Vladivostok te blijven zitten, maar bij Ulan Ude rechtsaf te slaan naar Mongolië. Ik hou van leegte. Van landschappen met niets erin. Van eindeloos ver kunnen kijken. Van uitgestrektheid to the max. Ik zou nooit in het bos kunnen wonen. Ik heb uitzicht nodig. Ik wil om me heen kunnen kijken. Ik voel me al opgesloten als de boomwal voor ons huis helemaal in het blad zit. Kortom, dagenlang naar het Siberische landschap kijken vanuit een trein en een trektocht maken door Mongolië, daar zit een overeenkomst in.

De naam van onze trektocht is ‘Groene Route’. Zelden een meer toepasselijke benaming tegengekomen. Groen is het altijd en overal. Pas als je uitstapt en in het gras loopt zie je dat er ook andere kleuren zijn. Van bloeiende grassen, grassen met een roodachtige stengel, bloemen, een enkel struikje. Van dichtbij zie je ook dat het gras niet het biljartlaken is dat het van afstand lijkt. Opeens bemerk je de stenen, oneffenheden,  glooiingen, richels, waterplassen, geulen, beekjes. Pas dan ga je deel uitmaken van het landschap, zit je er echt helemaal ín. Op zo’n moment had ik het liefst tegen de chauffeur, de gids en de busgenoten gezegd: rijden jullie maar door, ik blijf hier gewoon een tijdje zitten, midden in dit niks, om op te gaan in deze leegte.

DSC01370DSC01369DSC01368In het gerkampDSC01232DSC01174DSC01168

5 Reacties

  1. Henk Zwart:
    5 oktober 2016
    Annemarie ik voel helemaal met je mee.
    Ik was eens in een wildreservaat in Afrika waar we te voet beestjes gingen kijken. Niet zo zeer big five maar o.a. vlinders en vogels; heerlijk met beide beentjes op de grond en niet in een fourwheel drive.
    Ik zag bij de foto's ook edelweiss.
    Mag je die daar wel plukken ?
    Ik ga je binnenkort een keer bellen want ik ben op laatst gestopt met het lezen van je verhalen omdat ze zo lang waren.

    Liefs,

    Henk
  2. Lokke:
    6 oktober 2016
    Wat heb je goed beschreven wat het landschap met je doet! Zo herkenbaar, ik heb dat gevoel ook. En dat opgaan in het landschap, je wordt er onderdeel van. Je opgenomen voelen in het landschap maakt dat je je in de natuur niet eenzaam voelt.
    Chapeau voor je mooie stukje ☺
  3. Anne-Marie:
    6 oktober 2016
    Dank je Lokke, blij mee :-)
  4. Anne-Marie:
    6 oktober 2016
    Ja Henk, mega kan heel mooi zijn, maar micro ook inderdaad. Ennuh ...... ga maar alleen plaatjes kijken dan, want er komen nog wel wat (lange) stukkies aan ;-)
  5. Marcele:
    6 oktober 2016
    Ik ben blij dat je er niet echt in opgegaan bent...
    de leegte vind ik voor even fijn... maar daarna wil ik weer graag onder de mensen of met mn muziek zijn ;-)