10. Fris windje etc. - deel II

Listvyanka is ook het startpunt van de Baikal Trail, een langeafstandswandelroute (in wording) rond het meer. Jaarlijks komen er meer toeristen naar het dorpje. Dit jaar 30.000 en dat is 10.000 meer dan vorig jaar. De groei van overnachtingsaccommodaties houdt daar gelijke tred mee. Ook de weg er naartoe wordt volledig vernieuwd (vanaf Irkutsk zo'n 70 km), wat volgens mij alleen maar betekent dat de chaos nog groter wordt. Want het strookje land tussen meer en bergen is maar heel smal. Het strand (keien) is dat ook en aangezien de maximumtemperatuur van het water 12 graden is (alleen in augustus) wordt er ook niet superveel gezwommen. Als je dat wél doet ben je wel heel goed bezig, want één vinger in het meer  staat voor één extra levensjaar en dat loopt op tot 25 jaar wanneer je er helemaal in gaat. Wat Hennie heel stoer heeft gedaan! En ze was al van plan 100 te worden, dus die is goed bezig!

Het dorpje tussen Irkutsk en Listvyanka heeft de twijfelachtige eer dat het de eerste goelag in Siberië was. De buurvrouw van onze 'transfer guide' Anna was destijds een van de eerste bewoners. Ze was verraden door haar buren. Haar misdaad was het weggooien van een krant met een foto van Stalin, nadat ze er vis in had bewaard. Jaren later bleek dat het motief van de buren was geweest dat ze haar appartement wilden hebben. Zouden we in Turkije ook die kant opgaan? Nadat ze haar straf had uitgezeten is ze nooit meer teruggeweest naar Moskou. Als je eenmaal 'verbannen' in je paspoort had staan, waren verder alle deuren voor je gesloten. Inmiddels staan aan dit deel van de kust de datsja's van (invloed)rijke Russen, waaronder Poetin. 

Het waaide stevig en dat was erg prettig, want het was pittig warm. We zijn naar de St. Nicolaaskerk gelopen en toen we er vlakbij waren begonnen de klokken te luiden, een voor een, allemaal met een ander geluid. Het bleek het signaal voor een soort dienst. Indrukwekkend om mee te maken. Fotograferen verboden. Jammer, maar begrijpelijk. De voorganger (hoe heet die in het Russisch orthodoxe geloof?) was stokoud en leek nauwelijks nog te kunnen lopen. Zou er een opvolger voorhanden zijn? De kerk zelf leek eveneens behoorlijk oud en werd aan de buitenkant van een hele nieuwe laag hout  voorzien, zodat het geheel er spiksplinternieuw uitzag. En dan nog die gouden uitjes die ons tegemoet knalden in de stralende zon, wat wil je nog meer.

Zondag terug naar Irkutsk. Een flinke stadswandeling gemaakt. Een aardige prestatie vonden we zelf, gezien het ontbreken van wind en een temperatuur van 33 graden. De bezienswaardigheden zijn met elkaar verbonden door een groene streep op de trotttoirs. Handig. Zo hebben we standbeelden gezien van oude en nieuwe helden: tsaar Alexander de derde, (de blijkbaar nog steeds onvermijdelijke) Lenin, Yuri Gagarin en een kozak die de stichter van Irkutsk voorstelde. Raar die laatste. Deed een beetje Columbusachtig aan, want net zo goed als Amerika al bestond, was er ook voor de komst van de Kozakken al een nederzetting op deze plaats. Van de Udmurten namelijk. De Russen kwamen pas in de loop van de 17e eeuw naar Siberië. Nu zijn er ruim 50 nationaliteiten in Irkutsk, waarvan de Chinezen de grootste groep vormen. Dit gebied is helemaal op Azië/China gericht. Met Europa hebben ze helemaal niks. Een weekendje shoppen doe je in Beijing. Voor 120 euro heb je een vliegretour en ben je er zo. De naam Baikal heeft trouwens ook een Chinese oorsprong en heet daar Bei Hei: meer in het noorden (Beijing is stad in het noorden), maar de Russen konden dat niet uitspreken en maakten er Baikal van. 

Verder zijn er in Irkutsk nog heel veel houten huizen daterend uit de tweede helft van de 19e eeuw. Nog steeds bewoond, maar verveloos, vervallen en scheefgezakt, wat ook z'n charme heeft. Op een pleintje troffen we bij wijze van kindervermaak naast de standaard pony ook twee elandjes aan. Warm dat die het hadden! Ze zijn gewend aan negen maanden sneeuw tenslotte. Dit jaar was op 31 mei de laatste sneeuw gevallen en in september wordt de eerste weer verwacht. En net zoals de Engelsen voor iedere soort regen een woord hebben, kennen ze hier tig benamingen voor het wit van de sneeuw in alle denkbare omstandigheden en condities. Ook hier wordt het klimaat trouwens extremer. In de winter is min 40 geen uitzondering meer en 's zomers tikt de thermometer inmiddels regelmatig de plus 40 aan.  Met hoosbuien zijn ze hier ook bekend. Een paar dagen voordat wij arriveerden, surften de mensen in de straten van Irkutsk. Enfin, voor serieuze dingen vonden we het verder te warm en daarom zijn we lekker gaan waterfietsen.